Ayrılık Kaygısı Yaşayan Çocuklar
Okula
giderken, kreşin kapısında, işe giderken, “anne sen burada kal, gitme, beni
bırakma” gibi ifadelerle ya da sadece ağlama ve öfke krizleriyle çocuğunuz sizden
ayrılmakta zorlandığını belli ettiğinde aslında çocuğunuzda ne oluyor?
Çocuğunuz
bu kaygıyı yaşadığında sizin bu anlardaki duygu ve düşünceleriniz neler oluyor?
Olaya nasıl bir yönden bakıyorsunuz?
Burada
bir yol ayrımı çıkıyor önünüze. Çocuğunuzun bu davranışlarını bir problem ve
olmaması gereken durumlar olarak mı görüyorsunuz yoksa çocuğum bu kaygıyı
yaşıyorsa çocuğumun burada neye ihtiyacı var, bu tepkiyi vermesindeki asıl
neden ne şeklinde mi bakıyorsunuz? Aslında konuya ikinci bakış açısı ile
yaklaştığınızda çocuğunuza ve kendinize yardım etmeye başlıyorsunuz.
Peki ne yapacağım?
· Ayrılık
neden gerçekleşiyorsa bu çocukla açıkça konuşulmalıdır. Çocuk bir anda
ayrılıkla yüzleşmemelidir. Örneğin okula gidecekse neden okula gittiği, ebeveyn
seyahate gidecekse neden gideceği ne kadar sonra geleceği çocuğa anlayabileceği
şekilde anlatılmalıdır. Ebeveynin
her zaman geri döneceği söylenmelidir.
·
Çocuğun duygularını anlayabilen empatik yerde durmak ayrılık
kaygısı yaşayan çocuğunuza verebileceğiniz en büyük desteklerden biridir.
“Üzgün hissediyorsun.”, “Gitmemi istemiyorsun” gibi aynalamalarla çocuğun
duygusunu adlandırıp yönetmesine yardımcı olabilirsiniz.
· Aranızda ayrılık ritüeli belirleyebilirsiniz.
Örneğin, bir nesneyi ikinizin özel nesnesi yapabilirsiniz. Sizi her özlediğinde
o nesneye sarılabilir. Eğer kreş ya da okula gidiyorsa onun eline ve kendi
elinize birer kalp çizip sizi her özlediğinde o kalbe bakabileceğini, o her baktığında
sizin de onu düşüneceğinizi söyleyebilirsiniz.
· İlk kez yaşanacak ayrılık süreçlerinde
çocuğun ağlamamasını beklemek gerçekçi değildir. Çocuklar kaygılarını
ağlayarak, öfke nöbetleri ile dışa vurabilir. Ebeveynler çocukların bu
duyguları yaşamasına alan tanımalıdır. Ayrıca çocuğa
siz gittiğinizde de güvende olacağı hissettirilmelidir.
Yorumlar
Yorum Gönder